MAKAM AŞIKLARINA

İmtihan içinde olan  insanın, gerçek huzur ve saâdeti; ruhlara ezâ veren pürüzleri bertaraf etmesi ile olabilir._ 

    *Bunun icinde,ulvî duygularla; îman şerefine mütenâsip; güzel bir hayat yaşamalıdır.* 

     _Nefsânî sıfatlardan; arınması şarttır._ 

    _İnsanda,baş olma sevdâsı, makam ve şöhret ihtirâsı; ilk siralarda gelmektedir._ 

      *Mânevî bakımdan terakkî kaydetmek, nefsânî arzuların tasfiyesi ile; gerçekleşir.*  

       _İnsanı,en son ve en zor olarak terk eden nefsânî arzu; makam sevgisi ve baş olma sevdâsıdır._ 

     _Bu çirkin hâl; ucub, kibir, tamah ve hırs gibi pek çok kötü sıfata kaynaklık eden en köklü nefsânî temâyüldür._    _Onun, gönülden sökülüp atılması; pek güçtür._ 

     _Mânevî terbiyede,onun tasfiyesi; en sona kalır._ 

   . *Makam hırsıyla gözü dönen bir kimse, yırtıcı bir hayvandan daha tehlikelidir.* 

     *_Efendimiz (sav):_* 

“  *Mala ve mevkie düşkün bir adamın dînine verdiği zarar, bir koyun sürüsünün içine salıverilmiş iki aç kurdun o sürüye verdiği zarardan daha büyüktür.* ” buyurmuştur. 

(Tirmizî, Zühd, 43

     _Hak dostları, dünyâ servet ve makamlarına duyulan ihtirâsı; bütün kötü huyların kaynağı kabul ederler._ 

    *Ebû Bekir Verrâk Hazretleri:* 

“ _İhlâs sâhibi olmak istiyorsan, önce baş olma sevdâsını; kalbinden çıkar._ 

 _Sonra da, kendini; kimseden üstün görme!_ ” buyurmuştur.

     _Baş olmak, büyük bir mes’ûliyeti mûciptir. İstîdat, kâbiliyet, liyâkat ve kuvvet, kendisinde; bulunmayan ve üstleneceği vazîfeyi; hakkıyla îfâya güç yetiremeyecek olanların, baş olmayı talep etmeleri; son derece mahzurludur._ 

        *Hz.Mevlânâ(k.s):* 

“ *Aslında, lâyık olmadığı yüksek bir mevkie çıkarak; maddî yönden mertebesi yücelen kişi, halkın omzuna yüklenmiş; bir cenâzeye benzer.* 

     *_Böyle kişiler, gerçekte; yüksek bir mevkîde değil, bilâkis; herkesin bir an önce, üzerinden atmak istediği; bir cenâze hâlindedirler."*  buyurmuştur. 

   *Ebû Zer (radıyallâhu anh*), Efendimiz’e:

“  _Yâ Rasûlallâh(sav)!_ 

 _Beni vâli tâyin eder misin?_ ” demiş,

 *Efendimiz (sav):* 

“ *_Ey Ebû Zer!_* 

 *Sen zayıf bir adamsın. İstediğin vazîfe is; büyük bir emânettir* .

 *_Bu emâneti, ehil olarak alan ve üzerine düşeni yapanlar; müstesnâ, aslında bu vazîfe; kıyâmet gününde bir rezillik ve pişmanlıktır"_* buyurmuştur. .

 (Müslim, İmâre, 16)

   *Efendimiz (sav):* 

“ *Şu gök kubbenin altında ve yeryüzünün üstünde, Ebû Zer’den daha doğru sözlü; kimse yoktur* .” buyurmuştur 

 (Tirmizî, Menâkıb, 35) 

      _Buna rağmen ve onun ahlâkını, karakterini, zühde meylini, dünyâya hiç değer vermeyişini iyi bildiği hâlde, onu idâreciliğe tâyin etmemiştir._ 

    *Zîrâ “ahlâkî fazîlet” ile “idârecilik dirâyeti” farklı şeylerdir.* 

    _Nice fazîletli kimseler vardır ki, idârecilik kâbiliyetleri; yoktur._ 

    *Pek çok insan güzel konuşabilir, şahsî hususlarda dikkatli ve muvaffak olabilir.* 

    _İdârecilik, lâyıkıyla îfâ edilmesi; gâyet zor bir emânettir._ 

     *Hz.Ebû Bekir (radıyallâhu anh),* _hilâfet makâmına geçip; halk kendisine bey’at ettikleri vakit, minbere çıkarak:_ 

“  *Ben, hiçbir zaman hilâfet istemedim, ona rağbet etmedim* . 

 *_Gizli ve âşikâr hiçbir şekilde bunu Allâh’tan(c.c) dilemedim._* 

 *Çünkü hilâfette benim rahatım yoktur.*” _demiştir._ 

   _Bir işi hakkıyla îfâ edebilecek dirâyete sâhip olanların da, mes’ûliyetten kaçarak bir kenara çekilmeye ve işleri yüzüstü bırakmaya hakları yoktur._

      *Bir vazîfe; kendisine teklif edilen kimse, liyâkatinden; eminse ve etrafta kendisinden daha ehil biri de yoksa; teklifi kabulden ictinâb edemez.* 

   _Şâyet, ictinâb ederse; vebâlinden kurtulamaz._    

     *Halkın emânetini üstlenmek, yerine göre; bir zarûret hâline gelebilir.* 

     _Mü’mine yakışan da budur._ 

     *Mü’min, örnek yaşayışıyla, güzel ahlâkıyla, ilm-i siyâsetiyle, basîret, firâset, dirâyet ve kâbiliyetiyle, riyâsetin tâlibi değil, matlûbu olabilmelidir.* 

     _Bir makâma tâlip olmadığı hâlde o makâma getirilen ve samîmiyetle gayret gösteren kimselere Allâhu Teâlâ(c.c) yardım eder._ 

    *Bizlere düşen görev, emânetin tevdî edileceği liyâkatli kimseleri en güzel bir şekilde yetiştirmek ve onları uygun mevkîlere tâyin etmektir.* 

     _İdârî bir vazîfe üstlenenler, idâreleri altındaki insanların hazzını, kendi hazzına tercih etmesini bilmelidirler._ 

   *Israrla her şeyi yalnız ben yapayım düşüncesinde olanlar, çabuk yorulurlar, sadırları daralır, görüşleri değişir.* 

   *Bir zaman gelir ki, herkesi küçük görmeye başlar, kibre kapılırlar.* 

   _Gerçek ve olgun idâreciler, şahsî varlıklarından sıyrılarak; kendilerini toplumun huzur ve saâdetine adamışlardır._ 

   *Efendimiz’in(sav)* vefâtından önce son olarak fem-i muhsinlerinden sâdır olan: 

“ *Namaza ve emriniz altındakilerin; hukûkuna riâyet edin!* ” _nebevî tâlimâtına; son derece ehemmiyet vermelidir_ .

    *_İdârî mevkîlerde bulunanlar, nefislerini dâimâ hesâba çekip:_* 

 “   *Acabâ, idârî mes’ûliyetin; ağır şartlarının idrâki içinde miyim,*                            *_yoksa; hubb-i riyâsete kapılıp; rûhumu; zehirlemekte miyim?!_* ” _diye kendilerine sormalıdırlar._ 

 

   *Yüce Rabbîmiz(c.c)!* 

   _En alt kademeden, en üst kademeye kadar; vazîfe üstlenen bütün mü’minleri,_ 

  *nefsin, servet, şehvet, şöhret ve makam sevgisi gibi; şerlerinden muhâfaza buyursun*     

      _Cümlemizi; elinden, dilinden ve gönlünden, Ümmet-i Muhammed’in istifâde ettiği; kullarından eylesin..